آدمها از آنچه در وبلاگ می بینید معمولی ترند!
یکی از نگرانی‌های وبلاگی‌ام اینه که اگه یه نفر که منو فقط از این وبلاگ شناخته، یه روز منو ببینه یا مهمون خونم بشه احتمالا پیش خودش می‌گه «دهه‌کی! این بود؟!! این که از من هم بی هنر تر/تنبل‌تر/بی‌عرضه‌تر... (و خلاصه یه چیزی‌تر!)ه!) با این که خیلی سعی می‌کنم که همه چیز، از شیرینی‌ها و سختی‌ها، شگفتی‌ها و روزمرگی‌ها و حوصله کردن‌ها و بی‌حوصلگی‌ها را بنویسم، هم به این وبلاگ برسم و هم اون دوتای دیگه ولی چیزهایی هست که نمی شه نوشت یا مثلا نوشتن ملال روزمرگی‌ها یک بار جالب هست، ...
